Mawlynnong 💖 we love you 💝

It has been raining for the past few days in my town. It effortlessly reminds me of our visit to Mawlynnong, Meghalaya! Mawlynnong is known as the Cleanest Village of Asia! It cannot be disputed. The not-so-big village is clean everywhere. ✈⛱

We reached the village after sunset. Oh, not sunset, as it sets early everyday. We reached around 8pm and the village was serene in the beauty of dark! After having checked-in, we wanted to take a night walk around the village. We couldn't spot villagers except for a tiny shop or two. But there were a couple of other tourists wandering around to embrace the beauty of the village. Exchanging smiles, we walked around. The tiny shop had cute souvenirs and we grabbed a few. Here and there we got a glimpse of kids who had wide smiles! We were able to spot bamboo tree house and couldn't wait till morning to climb. And not to forget, many houses were built with bamboo, explaining their way of living. But we were told that many bamboo houses have now transformed to concrete building owing to meet increasing number of tourists. One hopes that their traditional style of living does not vanish! 🌘🌆

I spotted a beautiful entrance of 'something' with well-drawn pictures, only to find out later that it was a public restroom. We couldn't control laughter because we would never find one such place back home. There were bamboo-made dustbins every 50-100 meters and hut-like structures at the same intervals for people to sit and relax. Those were beautiful and makes one yearn for such spots even after months of our return from the village. If given a deeper thought to it, it is more like our own "kuttichuvar" in small towns and villages of our State, where people sit and chat for long hours. But these spots were extremely artistic. It seemed like bus shelters too. As it was not raining, we had a really long walk and returned. We decided to wake up early to see the morning beauty of the village. 💚

It was raining in the morning. It was a beautiful sight to see tiny, teeny children walking to school with umbrella as early as 6 am. We were reminded of our town where we all would be glued to television sets or internet to find out if a holiday is declared on rainy days. Here the children cannot be given holidays as it rains almost everyday!! Their umbrellas were the same and they looked cute. It reminded us of the common school bags our children receive in government schools. We were wondering if schools provide umbrellas to children as an essential good. We stayed opposite to a school and we could see their classrooms. When there was a break or something, we saw children reading, talking and spending time near windows, with a cool weather! It was a sight that could never be erased from our minds. Children live so close with nature, on a daily basis. After sometime, we saw children running and we were told that they were going home to have breakfast and come back. Imagine, how close their houses were!! Classes went till noon and the school was closed for the day. Now children join in the streets to play or help their parents in their chores attending to guests and tourists. 👫

After visiting a living root bridge near the village (it was again unique), we came back drenched in rain. Not willing to stay indoors, we decided to take a plunge into a small waterbody that was attached to a tiny waterfall. It was just behind the room we stayed and in the heavy rains, we were in the river, enjoying the new experience. It was so cold; yet we stayed at least for an hour! ⛆☂

There were a couple of beautiful bamboo tree houses that we couldn't resist enjoying for hours. We got the sight of Bangaladesh land from the top of the tree house. We laid down for some time and again got drenched in rain! It was a magnificient sight to see how skilled they are with bamboos. A walk along a field was quiet and enjoyable! 💗💗

We had learnt from the villagers that any income the village receives on the entry of tourists, they get equally divided among the families and thereby everyone takes a sense of ownership in protecting their village and keeping it as tidy as it is! They live in a network, and it was one of the many nice things we heard about Mawlynnong! 😍

Of the whole Meghalaya trip, Mawlynnong stayed close to our hearts, and it still is, and we hope to visit the village again! The rains here in my town bring back those memories and it is soothing! 💝

கேள்வி நல்லா தான் இருக்கு - 5

சில நாட்களுக்கு முன் "ஆன் ப்ரான்க்" பற்றிய ஒரு சிறிய ஆங்கில புத்தகத்தை மகளுக்கு வாசிக்க கொடுத்தேன். அரசு பள்ளியில் படிப்பதால் ஆங்கிலம் சிறிய கடினத்துடன் வருவது இயல்பு தான் என்பதால், பொறுமையாக படித்து கதையினை எனக்கும் சொல்லுமாறு கேட்டேன். ஒவ்வொரு பக்கமாக படித்து எனக்கு சொன்னாள்.

 

அப்போது ஒரு இடத்தில் 'ஆன் ப்ராங்கி'னை 'நல்லா கவனிச்சிக்க கூட்டிட்டுப்போனாங்க' என்று சொன்னாள். 

என்னது "நல்லா கவனிச்சிக்கவா?" "ஹிட்லரா?" "யூதர்களையா?" எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. 

"இல்லையே பாப்பா, அவங்கள சித்திரவதை செய்ய தானே பிடிச்சிட்டு போவாங்க!" என்றேன். 

"இல்ல அம்மா, 'concentration camp' க்கு கூட்டிட்டுப் போனாங்கனு தான் இந்த புக்ல போட்டிருக்கு. 'concentration' அப்படினா நல்ல கவனிக்க னு தான வரும்," என்றாள்.

அவளிடம், நிறைய மக்களை ஒரு இடத்தில் குவிப்பதால் அந்த பெயர் என்று சொன்னேன். குவித்து சித்திரவதை செய்யப்படும் இடம் தான் "concentration camp" என்றேன். 

பள்ளியில் 'concentration' என்ற வார்த்தைக்கு இனி  'ஆன் ப்ரான்க்' நினைவுக்கு வருவாள் என்று நினைக்கிறேன். சில பள்ளிகளில் நடப்பதும் சித்திரவதை தான் என்பதால், பெயர் காரணத்தில் பெரிய விவாதம் ஒன்றும் தேவையில்லை என்றே தோன்றுகிறது.

Jane Goodall - A Netflix Interview

Jane Goodall - A name most of us would have come across in the last month as she passed away. As planned, her interview, titled "Famous Last Words - Dr Jane Goodall" was released by Netflix after her demise.

PC: google images

It was a wonderful watch with the family. Her childhood and how she was attracted to insects from a very young age were sweet. Her narration about her mother reminded me of Totto Chan's mother. Her mom made sure that none of her actions prevented young Jane from exploring the earth or anything for that matter. No wonder that Jane wanted to be greeted by her mother in the other world that she strongly believed in. This belief was contagious and it felt good for me as well to think on the same lines. I am sure that Jane and her mom would be spending some lovely time together watching all of us, from the other world which is invisible to us. On the other hand, interestingly, her role as a mother seemed to have had its own ups and downs, given her dedication towards her job that she valued & loved the most. She does not regret any of them.

One part I loved among few others is where she made a bold statement (!) on people she hated and what she wanted for them. Some of us would certainly align with her choices. She absolutely treated the whole world as her tiny teeny family and she wanted to keep it away from evil people. 

Another portion is her love towards animals, particularly Chimps, humans' closest relative (in her words). As we both share almost 96 per cent of DNA, both species are very similar in many ways, one being naturally aggressive. The way she expresses her love for her chimps is stunning. One would want to befriend a chimp right away :-) 😊

It is worth noting about her stance on luck and hard work that brought us to where she was. She was destined (she agrees herself to be lucky) to be where she was at the right time, with the right person and her hard work starting there determined the rest.

According to her, we are in war. War of protecting nature and fellow beings and this is as bad as the second world war. She left behind her legacy for the young generation to pick and carry forward. She wanted all of us to find beauty in all tiny little things around us. They might seem to be tiny but hide hell lot of surprises to beat all sorts of boredom we keep complaining about.  What is there to feel bored about on this earth!!! - This is one important message she leaves with us to ponder and experience. Next time we wait somewhere idle, we might be spending it as rather a quality time. That's something 'unable-to-live-without-cellphone' people like many of us need to try.

Towards the end, the host leaves the show and tells Jane that it is just her and the audience now and the latter would be listening to this when she would be "no more on earth." 

That moment..we all would feel something personal, known only to us. And also would want us to be "collective in nature" for nature to live long! 💖

An inspiring life journey she had! 💗 

புத்தகங்களும் மொழியாக்கங்களும் - அனுபவப் பகிர்வு

சமீபத்தில் சமூக ஊடகங்களில் பெரிய விவாதத்தை ஏற்படுத்தியது உம்பர்ட்டோ எக்கோ எழுதி தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்ட "ரோஜாவின் பெயர்" என்ற புத்தகம். எதிர் வெளியீடு. இப்புத்தகத்தை நான் வாசிக்கவில்லை. பலர் இதனின் மொழியாக்கம் மோசமாக உள்ளதை சுட்டிக்காட்டினர். குறிப்பாக எழுத்தாளர் சாரு நிவேதிதா அவர்கள் இதனை கடுமையாக விமர்சித்திருந்தார்.

எனது சொந்த அனுபவத்தில் நேரடி ஆங்கில புத்தகமானால் அதனை வாசிப்பதே சிறந்தது என்ற எண்ணம் உண்டு. பிற மொழி புத்தகங்கள் ஆங்கிலத்தில் கிடைக்காத பட்சத்தில் தமிழில் வாசித்தல் நலம் என்று எண்ணுவது உண்டு. இதெல்லாம் மீறியும் பல புத்தகங்களின் தமிழ் மொழியாக்கத்தை வாங்கிவிடுவதும் உண்டு. இந்த "ரோஜாவின் பெயர்" புத்தக சர்ச்சையின் போது தான் நான் இரண்டு புத்தகங்களை ஒரு வருடத்திற்கும் மேலாக வாசிக்க முடியாமல் திணறுவது நினைவுக்கு வந்தது. அப்புத்தகங்களை வாசிக்க அவ்வளவு சிரமமாக இருந்தது. படு மோசமான மொழியாக்கம். அந்த இரண்டுமே (கீழே) எதிர் வேளியீட்டுப் புத்தகங்கள் என்பது அதிர்ச்சி.

இதனைத் தொடர்ந்து மக்கள் பதிப்பாக (இலாப நோக்கமற்ற) வெளிவந்த "வால்காவிலிருந்து கங்கை வரை" என்ற புத்தகத்தின் மொழியாக்கமும் சிறப்பாக இல்லை. மேற்குறிப்பிட்ட இரண்டு புத்தகங்களைவிட இது மேல். ஆனால் சில இடங்களில் அப்பட்டமாக ஆங்கில வார்த்தைகளின் நேரடி தமிழ் அர்த்ததை வழங்கியுள்ளது அபத்தம்.

ஆங்கிலமும் பிற மொழிகளும் தெரியாதவர்கள் அம்மொழிகளின் இலக்கயத்தினை அறிவது மொழியாக்கங்கள் மூலம் தான். மொழிப்பெயர்ப்பாளர்கள் இரண்டு மொழிகளிலும் தேர்ச்சி பெற்றிருக்க வேண்டியது அவசியமில்லையா!!! மொழிபெயர்ப்பு என்பது சுலபமானதாக பார்க்கப்படுவது கொடுமையானது. நேரடியாக எழுதுவதைக் காட்டிலும் மொழியாக்கத்திற்கு திறமையும், தேர்ச்சியும் கூடுதலாகத் தேவை என்ற அடிப்படை புரிதல் கூட இல்லாமல் புத்தகங்கள் அச்சில் ஏறுவதும், ஏற்றப்படுவதும் பெரும் சமூகச்சிக்கல் தான். சற்றேனும் பொறுப்புணர்ச்சியுடன் பதிப்பகங்களும், மொழிபெயர்ப்பாளர்களும் செயல்பட வேண்டியது அவர்களின் கடமை. 

குழந்தைகள் மீது திரைப்படங்கள் ஏற்படுத்தும் தாக்கம் 💖

இன்று வெளிவரும் பெரும்பாலான தமிழ் படங்கள் குடுப்பத்துடன் பார்க்கக் கூடாதது. பெரியவர்களே பார்க்க தகுதியில்லாத படங்கள் தான் வெளிவருகின்றன. அம்மாதிரியான படங்களைக் கூட நாம் குடும்பத்துடன் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம். இதன் மூலம் பல மோசமான முன்னுதாரணங்களை குழந்தைகளுக்கு நாமே அறிமுகப்படுத்தும் அவலம் தான் நிலவுகிறது.

இதன் விளைவாக பெரியவர்களாகிய நமக்கே "நல்ல" திரைப்படங்களைப் பார்க்கும் பொறுமை இல்லை. "விறுவிறு" என்று இருக்கும் படங்களையும், "மாஸ்" திரைப்படங்களையுமே பார்க்க விரும்புகிறோம். அதுவே சலிப்புத் தட்டாது என்று நமக்கு நாமே சொல்லுக்கொண்டிருக்கிறோம். இம்மாதிரியான சூழலில் எனக்கு ஏற்பட்ட இரண்டு அனுபவங்களை பகிருகிறேன். 

இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன் ஒரு இரவில் இணையத்தில் "அன்பே சிவம்" என்ற திரைப்படத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். படம் முடிந்தவுடன் மகள் ஒரே அழுகை. என்னவென்று சொல்லத் தெரியவில்லை. ஆனால் அந்த இரவு அழுதுகொண்டே உறங்கினாள். முதன்முறையாக என் குழந்தையின் மேல் திரைப்படம் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தைக் கண்டேன். பெரிதாக கதை புரிந்ததா என்பது தெரியாது. ஆனால் ஏதோ உணர்வுகளை தூண்டியுள்ளது.

சென்ற மாதம் "The Way Home" என்ற கொரியன் திரைப்படத்தை இணையத்தில் காண துவங்கினோம். எப்போதும் போல தொடர்ச்சியாக பார்க்க முடியாமல் மீதியை மறுநாள் பார்க்க முடிவு செய்தோம். மறுநாள் இப்போதே பார்க்க வேண்டும் என்று மகள் கேட்டதால் அவளை பார்க்கச் சொல்லிவிட்டு நாங்கள் சமையலறையில் வேலைப்பார்த்துக் கொண்டு இருந்தோம். திடீரென பெரும் அழுகையுடன் வந்து கட்டிக்கொண்டு "என்னால தனியா பாக்க முடியல. அப்பறம் சேந்து பாப்போம் ம்மா," என்றாள். 

  

மேற்குறிப்பிட்ட இரண்டு சம்பவங்களும் "அழுகை" என்ற உணர்ச்சியை குழந்தைக்கு தூண்டியது மட்டுமே தாக்கம் என்றில்லை. சந்தோஷமான உணர்ச்சிகளைத் தூண்டும் நல்ல திரைப்படங்களும் உண்டு. எவையெல்லாம் உண்மையில் சந்தோஷம் என காட்டும் திரைப்படங்கள் உண்டு. மகிழ்ச்சியின் பல்வேறு வடிவங்களை காணமுடியும். சமீபத்தில் தமிழில் வந்த "பறந்து போ" மாதிரி.

எனினும் பிறரின் இடத்தில் தன்னை நிறுத்தி பார்ப்பதும், அவர்களின் வலியை நம் வலியாக உணர்வதும் எவ்வளவு பெரிய தன்மை. அதனை "நல்ல" திரைப்படங்கள் போன்ற கலையால் நிச்சயம் செய்ய முடியும். 

#அன்பே_சிவம்    #the_way_home   #children_movies

அடுத்தவருக்காக பேசுவது எப்போது?! 😔

(1)

சமீபத்தல் Youtubeல் ஒரு கானொளியைக் கண்டேன். ஒரு பேராசிரியர் காரணம் சொல்லாமல் ஒரு மாணவியை வகுப்பை விட்டு விரட்டுகிறார். அதனைத் தொடர்ந்து சட்டம் எதற்கு என்ற கேள்வியை மற்ற மாணவர்களிடம் கேட்க ஆளுக்கு ஒரு பதிலினை தருகிறார்கள். 'Justice' என்று தான எதிர்பார்த்த வார்த்தைக்காகக் காத்திருந்து அதனை பெற்றவுடன் "நான் அம்மாணவியை வெளியில் அனுப்பும் போது ஏன் ஒருவர் கூட என்னை தடுக்கவும் இல்லை அல்லது ஏன் அனுப்புகிறீர்கள் என்று எந்த கேள்வியும் கேட்கவில்லை," என்று பேராசிரியர் வினா தொடுக்க வகுப்பறை பதில் இல்லாமல் திக்குகிறது. தன்னுடன் வாழ்பவருக்காக (அநியாயத்தின் வளைக்குள் சிக்குபவர்களுக்காக) தன் குரலை சிறிதளவேனும் திறக்க இயலாதது எவ்வளவு பெரிய ஊனம்!!

(2)

சமீபத்தில் தேனி சுந்தர் அவர்கள் எழுதிய "உங்க ஜட்ஜ்மெண்ட் ரொம்ப தப்பு சார்" என்ற புத்தகத்தில் ஒரு சம்பவம். நூல் ஆசிரியரின் அனுபவம். ஆசிரியரான சுந்தர் அவரின் வகுப்பிற்கு செல்கிறார். வீட்டுப்பாடத்தினை சரிபார்க்கும் சமயத்தில் முடிக்காமல் வந்திருந்த ஒரு மாணவியை திட்டுகிறார். உடனே உடன் படிக்கும் மாணவர்கள் "ஏன் சார் திட்றீங்க? நாளைக்கு முடிச்சிட்டு வந்திடுவா. விடுங்க சார்," என்கிறார்கள். சம நண்பருக்கு பேசியதைக் கேட்டு ஆசிரியரும் விட்டுவிடுகிறார். வகுப்பில் நிலவும் ஜனநாயகத்தன்மையினை காட்டுவதோடு தன் தோழிக்காக பேசிய மாணவர்களைக் காணும் போது மகிழ்ச்சி ஒரு பக்கமும், நாம் அவ்வாறு இல்லையே என்ற அவமானம் இன்னொரு பக்கமும் எழுகிறது.

                                                               PC: google images

குழந்தையிலேயே பழகாமல் போனால் என்றுமே அடுத்தவருக்காகப் பேசும் திறனை வளர்த்துக்கொள்ள முடியாது போலும். இந்த வயதிலும் எனக்கு சகஜமாக வருவதில்லை. இதனை பெரும் குறையாக உணர்கிறேன்.😞 இன்றைய குழந்தைகளிடம் இதை வளர்க்க என்ன செய்ய வேண்டும் என்று யோசிக்கிறேன். ஏனெனில் வளர்ந்தபின் என்னைப் போன்று குற்றவுணர்ச்சி இல்லாமல் இருக்க உதவலாம்.

புத்தக கொலு 2025 💟

2023 நவராத்தியின் போது பணிபுரியும் அலுவலகத்தில் புத்தக கொலு ஒன்று வைத்து (https://pryashares.blogspot.com/2023/10/blog-post.html) பல புகார்களையும், மொட்டைக் கடுதாசிகளையும் பரிசாகப் பெற்றேன். சரி 2024ல் 'சும்மா இருப்போம்' என்று இருந்தேன். ஆடின காலும், பாடிய வாயும் சும்மா இருக்காது என்பார்கள். 2025ல் மீண்டும் புத்தக கொலு. ஆனால் இம்முறை எங்களின் டோமோயி நூலகத்தில்!  புகார் எழுத முடியாமல் ஒரு கும்பல் தவித்துக்கொண்டிருக்கிறது. 

இம்முறை கொலுவிற்கு தினமும் ஐந்தாறு குழந்தைகளும், இரண்டு மூன்று பெரியவர்களும் தொடர்ச்சியாக ஒன்பது நாளும் வந்தனர். மைக்கில் புத்தகங்களை வாசித்து மகிழ்ந்தனர்.

மெத்தப் படித்தவர்கள் வசிக்கும் பகுதி தான் என்றாலும் தலையைத் திருப்பிக் கூட பார்த்துவிடக் கூடாது என்று ஓடியவர்களைக் கண்டேன். பேசாம ஒரு வாரம் வேற ரூட்டுலப் போவோம் என்று ஓடியவர்களும் இருப்பார்கள். தெரிந்தவர்கள் கூட தெரியாதவர்கள் போன்று நடந்துக் கொண்டார்கள். சும்மா பாருங்க வாங்க என்றாலும் வரத் தயங்கினர்.

ஆசிரியர்கள் அல்லது கல்விக் கூடங்களில் பணிபுரிபவர்கள் அதிகம் உள்ள பகுதி. ஆனாலும் கொலு பார்க்க வருபவர்களுக்கு வழங்க வைக்கப்பட்டிருந்த 100 புத்தகங்களில் 10 புத்தகங்கள் மீந்துள்ளன. எப்புடி எங்க கொலுல கூட்டம் அலமோதிருக்கும்னு யோசிக்கோங்க! சிலர் பரிசாகக் கூட புத்தகம் வேண்டாம் என்று கூறினர். ஒன்றிரண்டு குழந்தைகள் கூட!!!!!

தினமும் ஒரு தலைப்பில் கொலு வைத்திருந்தோம்.

முதல் நாள்: கல்விசார் புத்தகங்கள்

இரண்டாம் நாள்: சமகால சிறார் இலக்கியம்

மூன்றாம் நாள்: சமகால தமிழ் இலக்கிய நூல்கள்

நான்காம் நாள்: சிறார் இதழ்கள்

ஐந்தாம் நாள்: வின்னி த பூ, நூற்றாண்டு கொண்டாட்டம்

ஆறாம் நாள்: சூழலியல் புத்தகங்கள்

ஏழாம் நாள்: பெண்கள் சார்ந்த நூல்கள்

எட்டாம் நாள்: சிறார்களுக்கான ஆங்கில இலக்கியம்

ஒன்பதாம் நாள்: போரும் குழந்தைகளும்

கொலு முடிந்து சில நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு செய்தித்தாளில் கொலு புகைப்படம் ஒன்றை கண்டு என் மகள் அதிர்ச்சியிலும் ஆச்சரியத்திலும், "அம்மா, கொலுல பொம்ம வெச்சிருக்காங்க ம்மா.. கொலுல பொம்மக் கூட வெக்கலாமா???? புக்ஸ் தான வெக்கனும்?" என்றாள். ஏனோ அவளிடம் இன்னும் நான் எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. சிரித்து கடந்துவிட்டேன் அக்கேள்வியை!